Les 6.
Jouw wezenlijke natuur
Het contact met de natuur zijn we door ons snelle en digitale tijdperk steeds meer uit het oog verloren.
We zijn aan het vergeten dat we zelf onderdeel zijn van de natuur.
We roven de aarde leeg en vervuilen haar op grote industriële schaal.
Al jaren zijn we ons hiervan bewust en proberen er iets aan te doen.
Maar dit gaat veel te traag en zal te lang gaan duren.
Mijns inziens moet het individu zelf keuzes maken.
Door er bewust van te zijn dat het op de manier, zoals we nu bezig zijn, grote gevolgen gaat hebben voor de planeet en haar bewoners.
Naast dit gegeven, wil ik jullie graag meenemen op reis terug naar de natuur.
En met natuur bedoel ik, jouw wezenlijke natuur.
In het boek kun je lezen hoe Johannes zich weer bewust wordt van de natuur.
Hij krijgt daarbij hulp van André die hem dit laat voelen en zien.
We zijn zo gewend om te labelen en alles in hokjes te stoppen.
Het is juist door dit gegeven dat we het contact met onze wezenlijke natuur niet meer opmerken.
Zo’n vijf jaar geleden schreef ik de eerste paar bladzijden van het boek en het contact wat ik toen voelde was zo liefdevol.
In het mediumschap heb ik al veel gezien en gevoeld, maar dit contact was zo compassievol.
Ik voelde de roep van de natuur er doorheen.
De hoofdpersonen in het boek waren en zijn, meer een soort gidsen die mij influisteren wat te schrijven.
Doordat het leven mij even op een ander spoor zette, ben ik de tekst en het gevoel kwijtgeraakt.
Niet echt kwijtgeraakt natuurlijk, maar andere zaken eisten al mijn aandacht op.
Totdat wij de mogelijkheid kregen om te verhuizen naar een huis in de natuur.
Dit was al jaren onze diepe wens.
Op ons pad kwamen mooie en lieve mensen die het ons gunden. En ineens zaten wij daar in het mooie Epen, in het zuidelijkste puntje van Limburg.
Een verhuizing is vaak het beëindigen van een bepaalde levensfase.
Het oude huis heeft zijn rol gespeeld en het nieuwe huis blaast een nieuwe fase in, zo ook hier.
Het huis boven op de berg is nooit echt bewoond geweest en heeft een heerlijke energie.
Deze energie heeft wel wat teweeg gebracht.
Elektrische apparaten kregen kuren of gingen stuk. Zo ook de laptop.
Na heel wat opschoonwerk kwam ik een document tegen.
Het document met de eerste paar bladzijden van het boek.
Toen ik de eerste woorden teruglas, ging het kanaal weer open en de gidsen(hoofdpersonen) waren met al hun liefde aanwezig.
Op datzelfde moment keek ik op van het beeldscherm en keek door de grote ramen naar buiten.
De bomen, struiken en velden waar ik op uitkeek waren groener en de lucht blauwer dan blauw.
Alsof ik door alle kleuren heen kon kijken.
Alles werd transparant en ik voelde zoveel energie door me heen stromen.
Op dat moment wist ik het zeker, NU is het tijd om te gaan schrijven.
Dagen achter elkaar en soms tot diep in de nacht, was ik aan het schrijven.
Er wordt weleens gevraagd of ik over mijn eigen leven geschreven heb. Ik antwoord dan altijd: “Ja en nee.”
Als ik aan het schrijven was, dan ging dat vanzelf.
Ik vertaalde, zo snel als mijn vingers konden typen, wat ik zag, voelde en doorkreeg van de Salon bewoners.
Ik was in een trance en met het vertalen van deze energie heb ik hier en daar voorbeelden gebruikt, zoals die ik zelf heb ervaren, zodat ik zo snel mogelijk door kon gaan en niets hoefde te missen van wat ik voelde.
Ook deze cursus is begeleidt door dezelfde energieën.
Ik voelde precies een jaar, nadat het boek was uitgeven, dat deze energieën zich weer aandienden.
Ik heb toen het eerste hoofdstuk geschreven, van wat het vervolg gaat worden op het boek “De Salon Filosoof”.
Nadat dit weer stroomde en de samenwerking weer als vanouds was, stopte het ineens.
Ik vond dit vreemd, maar liet het rusten.
Totdat ik midden in de nacht rechtop ging zitten en het kwartje viel.
Er mag eerst een cursus komen en dan pas gaan we verder met het tweede deel.
Om weer goed afgestemd te kunnen zijn op deze energieën, moest ik rustig worden en mijn hoofd compleet leegmaken. De stilte in, de natuur, het vertragen van mijn ritme bracht mij weer naar hier.
Hier waar de cursus geschreven mag worden.
Hieronder volgt een korte beschrijving van hoe Johannes de natuur weer ziet voor wat het werkelijk is.
Daarna gaan we oefeningen doen en zal ik vragen stellen, over hoe ook jij weer meer in contact kunt komen met de wonderlijke natuur in en om je heen.
Fragment boek.
Johannes liep nog wat slaperig naar de achterdeur en naarmate hij dichterbij kwam rook hij heerlijke geuren vanuit de tuin komen.
Hij kon voorheen nooit bloemen ruiken.
Iets waar Gabi zich enorm aan kon storen, als zij tijdens haar wandelingen bloemen geplukt had in het bos.
‘Ruik je dat dan niet?’ vroeg ze hem dan geïrriteerd?
‘Nee, ik ruik niets.’ Was zijn antwoord dan altijd.
Maar nu kwamen er heerlijk geuren op hem af.
Hij had niet de behoefte om ze te definiëren, maar genoot van deze fris-zoete geur.
Het maakte hem wat weemoedig.
Naar buiten stappend zag hij tot zijn verbazing, dat de tuin achter het huis er perfect onderhouden bij lag.
‘Zo, dit ziet er heel anders uit dan de voorkant!’ zei hij op luide toon, omdat hij zag dat André achter in de tuin bezig was het onkruid te verwijderen.
‘Ja, goedemorgen jongen, dat had je niet gedacht hè!’ riep André vol trots terug.
Vol van passie liet André de tuin zien.
Er waren verschillende terrasjes aangelegd met prieeltjes en een zee aan verschillende soorten bloemen en planten.
De appel- en perenbomen, maar ook de verschillende soorten bessen en bramen waren klaar om geplukt te worden.
Nadat ze wat rondgelopen hadden, kwamen ze achter in de tuin aan.
Daar stond een grote walnotenboom, die overvol zat.
‘Dat wordt flink walnoten eten jongen’, zei André kijkend naar de wonderschone boom, die vol trots een stukje van de tuin opeiste.
Om de stam van de boom was een houten bankje gecreëerd.
‘Hier zaten ze vaak.’ Vertelde mijn vader altijd. ‘De drie vrienden.’
Ben je er klaar voor om ze vandaag te ontmoeten Johannes?’ vroeg André.
‘Ik weet het zeker!’ klonk hij overtuigend.
‘Laten we eerst nog wat eten. Je zult vast trek hebben,’ stelde André voor.
Johannes was nooit zo’n ontbijter geweest, maar toen hij dacht aan het heerlijke eten van de avond ervoor, kreeg hij spontaan trek.
‘Pak jij binnen even twee bordjes en bestek, dan schaar ik alvast wat fruit en noten bij elkaar.
Onmisbaar voor elk ontbijt jongen.’
Johannes werd steeds nieuwsgieriger.
Het had iets in hem aangewakkerd en vond het vreemd dat hij zoveel energie had, aangezien het gisteren een zware dag was.
Het fruit smaakte zo heerlijk. Het zat vol sap en was precies rijp.
Ook aan de walnoten zat veel meer smaak dan aan de walnoten die je in de winkel koopt.
‘Dit eten leeft!
Energetisch heeft het een veel hogere waarde dan het dode voedsel dat je koopt in de winkels.
Er is met liefde en dankbaarheid voor de planten en bomen gezorgd.
‘Maar kom, laten we naar binnen gaan’, zei Andre, terwijl hij de bordjes en het bestek van tafel pakte.
Net toen hij richting het huis wilde lopen bleef hij stil staan en zei: ‘kijk Johannes, kijk!!’
Johannes draaide zich om en keek in de richting van waarnaar André wees.
Een roodborstje zat op één van de hangende takken van de overvolle walnotenboom.
‘Schoonheid!
Het wonderlijke zien, zonder dat het zelf, het gevormde zelf,
zich ermee bemoeit.
Wanneer er geen waarnemer is, geen beeldvorming, geen registratie plaatsvindt in de hersenen.
Wanneer al het bekende plaatsmaakt voor het onbekende.
Dan is de mens in staat schoonheid te ervaren,
zonder dat er een ervaring van gemaakt wordt.
Het is wanneer je het ervarende direct aankijkt.’
Johannes luisterde aandachtig en bleef daarbij heel stil naar het roodborstje kijken.
‘Haal eens diep adem jongen en wordt heel bewust van je lichaam en van je omgeving.
Probeer het al jouw aandacht te geven.
Je hebt vast gemerkt dat ik af en toe een stilte laat vallen, wanneer ik van de ene handeling naar de andere handeling beweeg.
Voel hoe je voeten contact hebben met het gras.
Voel de tinteling, het leven dat door je voeten heen stroomt en blijf heel alert.
Alles zien, zonder enige verwachting te hebben over het volgende moment.
Dit is alles wat er is.
In dit moment gebeurt het, “je leeft”.’
Komt er toch een gedachte bij je op, laat deze voorbij trekken.
Net zoals de wolken dat doen.
Onderdruk ze niet, probeer ze niet weg te denken, maar laat ze voorbij gaan.
Breng je aandacht weer naar je voeten en naar je benen, je armen, je hele lichaam.
Laat de sensatie van de tintelingen gewoon gaan.
Observeer nu je lichaam, de omgeving, met volle focus aanschouw je dit moment.
We hoeven nergens naartoe en nergens van weg te komen.’
Ineens zag Johannes in dat alles met elkaar verbonden was.
Er was geen afscheiding en er waren geen grenzen tussen hem en de vogel. Tussen hem en de natuur, alles was één beweging.
Heel verwonderd en toch nog in diepe stilte, keek hij langzaam naar zijn vriend die naast hem stond.
Een diep innerlijke dankbaarheid kwam als een golf in hem naar boven. Niet de dankbaarheid die hij kende vanuit zijn gevoel.
Dit had niets met zijn bekende gevoelens te maken.
Ook André keek verstild zijn kant op.
Met een bijna niet op te merken knipperen van de ogen, waarbij het hoofd lichtjes boog, stroomde die ene beweging.
Niets zeiden ze tegen elkaar, het was simpelweg niet nodig.
Het moment droeg alles in zich. Het was compleet zoals het was.
Alle weerstand die hij tot dan toe gevoeld had over deze onderneming, viel van hem af.
Nog steeds zat het roodborstje op de tak, alsof het zich bewust was van het moment dat zich onder hem plaatsvond.
‘Wanneer er geen centrum meer is, die het zelf gecreëerd heeft vanuit angst en de gewoonten die we aangeleerd krijgen en later zelf hervormen, zodat het ons een identiteit geeft, is de mens niet in staat eenheid te ervaren.
Het enige wat er ervaren wordt zijn de conflicten, die liggen opgeslagen in de af gescheidenheid.’
Johannes bleef heel stil zitten,
kijkend naar zijn vriend die langzaam naar binnen liep.
Hij merkte iets vreemds bij zichzelf op.
Hij dacht niet meer aan zijn oude leven.
Zijn werk en de altijd aanwezige onrust, die hij tot dan toe in zijn bewuste leven altijd gevoeld had.
Het roodborstje zag hij in zijn ooghoek wegvliegen.
‘Dag lieverd tot snel!’
Hij wist zeker dat zijn geliefde waar ze ook was, mee had gekeken.
Zelfs was hij zich er bewust van dat hij het roodborstje aan haar toeschreef.
Ook al was de gehechtheid die hij enkele momenten geleden eraan verbonden had, weg.
Hij wist nu hoe hij zich met haar kon verbinden op een veel mooier manier.
Wanneer er geen af gescheidenheid is, kon hij één met haar zijn.
Alleen zijn bekende denken met de daaraan verbonden emoties en gevoelens onthechten, had nu zijn aandacht, zijn volle aandacht. Naar binnen lopend voelde Johannes zich schoon en fris.
Alsof hij een nieuw hoofdstuk in zijn leven binnengestapt was.
‘Hoe laat begint de tour mijnheer André?’ vroeg hij gekscherend.
‘We zijn al even onderweg.
Vanaf het moment dat jij je ogen open deed vanmorgen, ben ik al bezig of heb je de tuin niet gezien?’
Grapte Andre terug.
‘Oké, oké, maar ik ben benieuwd naar de rest van het huis.’
Vragen.
Vraag: Wanneer was het voor jou de laatste keer dat je echt verwonderd was in de natuur?
Vraag: Hoe zou je deze verwondering omschrijven?
Oefening 1.
Neem even afstand van het scherm en zet beide voeten op de grond.
Doe je ogen dicht en haal diep en bewust adem.
Ga bij het uitademen diep bij jezelf naar binnen en word je bewust van de stilte die daar aanwezig is.
Voel dat je voeten contact maken met de grond.
Als je al jouw aandacht op je voeten gericht houdt, kun je opmerken dat je rustiger wordt.
Je gedachten, emoties en gevoelens nemen af.
Doe deze oefening een minuut of twee.
(langer mag ook, je hoeft de tijd niet bij te houden)
Oefening.
Voor deze oefening is het goed om oefening 1 eerst te doen, zodat je rustig en ontspannen bent. (zie hierboven)
Als je deze oefening gedaan hebt, ga dan naar buiten.
Zoek een boom of een bloem en ga daar, vanuit observatie, met al je aandacht naar kijken en op invoelen.
Je zult merken dat je de boom of bloem eerst bij de naam zal noemen. Het is een eikenboom of een prachtige roos.
Daarna zul je merken dat vijf minuten naar een boom of bloem kijken je zal uitdagen en het de mind zelfs kan gaan vervelen.
Je kijkt met al je aandacht naar de boom of bloem en voor je er erg in hebt, dwaalt je geest af en ben je aan het bedenken wat je deze dag nog allemaal moet doen.
Je aandacht wordt verstoord door de geluiden en bewegende beelden in je omgeving.
Je blik ziet een vogel voorbij vliegen, of je hoort een auto en de oren volgen dit geluid.
We raken zo snel afgeleid door alle zintuiglijke prikkels en verliezen het contact met de boom of de bloem.
Op zich niet erg, maar als je zintuiglijke prikkels waarneemt en dat allemaal gedachten en emoties teweegbrengt, dan ben je het contact met het moment kwijt.
Deze oefening is simpel en totaal niet interessant voor de mind.
Die is gewend aan prikkels en laten de hersenen op volle toeren werken.
Maar terug naar de boom en de bloem.
Het maakt niet uit hoe wij als mens de boom of de bloem noemen.
De diepe verbondenheid met de natuur brengt ons in contact met onze wezenlijke natuur, een staat van bewustzijn, waar echte schoonheid en compassie te ervaren is.
Kijk naar die boom of bloem met al jouw aandacht en wees je ervan bewust dat er gedachten en emoties zijn, maar blijf gefocust op de boom of bloem.
Geef geen aandacht aan de gedachten en emoties.
Merk op, dat wanneer je met volledige aandacht gefocust blijft op de boom of bloem, de afstand tussen jou en de boom of bloem kleiner wordt.
De grenzen vervagen, de grenzen van af-gescheidenheid.
We zijn door de psychologische ruis steeds meer van de natuur afgeraakt.
De denkgeest is zo leidend geworden, dat het bepaalt hoe er op zintuiglijke waarnemingen gereageerd wordt.
Het komt letterlijk tussen alles wat we ervaren in te staan.
Op zich is er niets mis met denken.
Het is een prachtig instrument, maar er is zoveel moois te beleven wanneer dit denken een gezondere plek krijgt.
Alles wat er tussen jou en de boom of de bloem komt en zit, is afleiding en die afleiding kost enorm veel energie over de dag heen. Je bent zelfs ‘s nachts bezig om alle indrukken te verwerken en voor je het weet sta je moe op, omdat ook de nachtrust verstoord raakt.
Kijk naar de boom of de bloem en laat alle reactie los.
Gewoon kijken en meer niet.
De boom of bloem die je hebt uitgekozen leert je alles in de vijf minuten die je met haar in contact bent.
En met alles bedoel ik wat feitelijk geen toegevoegde waarde geeft aan het moment.
Alle ruis, de afleiding, de gedachten, de emoties en bijkomende gevoelens, houden je weg van datgene waar echte schoonheid en compassie is.
Door in het hier en nu aanwezig te zijn, met al jouw aandacht, kan het contact herstelt worden, om weer die diepere verbondenheid met alles te ervaren vanuit sensitiviteit.
Zelfs vrijheid zal ervaren worden, zodra je de mentale ruis met rust laat.
Je ervaart een diepe connectie met de boom of bloem, terwijl deze gewoon staat te zijn in al haar pracht.
De boom of bloem is niet bezig met alle gekke gedachten, waar wij als mens ons druk om maken.
Meestal zijn het gedachten uit ons verleden die we projecteren naar de ervaringen waar we in dit moment in ons leven voor staan.
Ik spreek van vijf minuten, maar tijd is van geen waarde, wanneer je een moment ervaart waar geen waarnemer is en je één bent met de boom en boem.
De ruimte, de afstand tussen jou en boom of bloem is er niet.
Zonder deze ruimte is er ook geen tijdsbesef, omdat er geen mentale ruis is die altijd alles opdeelt in aparte ervaringen.
Op een diep spiritueel niveau kun je zeggen: ‘Jij bent de boom, jij bent de bloem.’
Het enige wat hierin niet klopt, is het woord ‘jij’.
‘Jij’, houdt in dat er een ‘ik’ is, een afgescheiden object die alles registreert.
Geen over-activatie in de registratie van de hersenen geeft rust en stimuleert het zelfhelend vermogen van het lichaam. Lichaam en geest zijn in onze westerse wereld ook verstoord geraakt.
We zijn, doordat we het contact met onze wezenlijke natuur deels verloren zijn, ook het sensitieve contact met het fysieke lichaam steeds meer aan het kwijtraken. Lichaam en geest zijn één.
In mijn praktijk spreek ik vaak mensen met klachten die we als ‘burn-outverschijnselen’ kunnen omschrijven.
Of ze hebben vage fysieke klachten en de dokter, of zelfs onderzoeken in het ziekenhuis hebben tot niets geleid.
Er is niets te vinden, maar de klachten zijn er wel.
De grens tussen lichaam en geest die er door de jaren heen is ontstaan, gaat zijn tol eisen.
Weer terug naar de boom en bloem.
Alles leeft, alles is één levend energieveld.
De boom, de bloem, jij en ik, bestaan uit en door dit energieveld.
De boom of de bloem, zijn dus net zo wijs als jij in werkelijkheid bent.
Het bezit hetzelfde geheugen. Niet het geheugen van de hersenen, maar het geheugen van het hele universum.
Je kijkt zonder inspanning naar de boom of bloem en analyseert het niet, op wat wel of niet mooi is aan de boom of bloem.
Door te analyseren vormen we onze meningen en vervolgens verdedigen we deze, naar iedereen die er een andere mening op nahoudt.
Een oude en veel gebruikte manier om te spiegelen, is het naar jezelf kijken in de spiegel en dan te vertellen wat je voelt en ziet.
Het spiegelen met bijvoorbeeld een boom of bloem is veel minder confronterend en stelt je gemakkelijker instaat om dieper naar binnen te gaan, zonder dat het zelfbeeld ervoor staat.
Oefening.
Kijk zonder te kijken naar wat je kent.
Vertaal je zintuiglijke waarnemingen niet, maar bekijk en observeer dat wat er is.
Doe deze oefening elke dag twee keer en beschrijf na afloop de bevindingen die je hebt ervaren tijdens de oefening.
Na een week deze oefening te hebben toegepast, is het interessant om terug te lezen hoe dit proces zich ontwikkelt.
Of er al een verschil is op te merken in de oefening met toen je begon en hoe je de oefening na een week ervaart.
Wees je ervan bewust dat je bewust bent.
De boom en de bloem, zijn een uiting van het universum, net zoals alles wat is.
Maak na afloop van deze oefening een foto van de boom of bloem die je uitgekozen hebt als leraar.
En kijk er af en toe eens naar.
Je zult zien dat het een herinnering is waar je naar kijkt.
Een verleden die je met elkaar gedeeld hebt in dat moment.
De foto ervan is een afspiegeling, dus geen spiegeling, maar afspiegeling van wat er was.
Je kunt dat moment nooit meer terughalen.
Hoe zien de boom en de bloem er nu in werkelijkheid uit?
Niet meer hetzelfde, dat is een feit.
Ongeacht welk seizoen het is, de boom en de bloem zijn elk momentum nieuw.
Of de boom nu bladeren krijgt of verliest, of de bloem die bloeit of aan het verwelken is, nooit zijn zij hetzelfde als gisteren.
Zonder weerstand ondergaat de natuur de seizoenen.
Alleen wij als mens hebben, doordat we vasthouden aan datgene wat was, moeite met veranderingen en aanpassingen. Het is namelijk niet jouw boom of jouw bloem, ook al staat deze in je eigen tuin.
De natuur kent geen bezit.
