Zou het niet werkelijk fantastisch zijn om niets meer te hoeven te verwerken of los te laten?

Dat wij in één klap vrij kunnen zijn van het vaak pijnlijke verleden?

Geen therapie meer volgen waar jouw verhaal moet, mag, wil vertellen, geen regressies, geen stukje voor stukje en of laagje voor laagje te analyseren, verwerken om tenslotte los te laten?

Maar in één klap onthecht zijn van die pijnlijke gedachten, emoties en gevoelens.

Dit is niet alleen voor de gelukkige onder ons, maar voor iedereen een feit.

Het is namelijk altijd al geweest en zal er altijd zijn namelijk, nu en nu.

Hoe kan het dat een emotie of een gevoel van het verleden Nu pijn doet?

Is het misschien de herinnering?

Beter gezegd, de gedachten aan de herinnering die ons alles weer opnieuw laat beleven.

Waarom doen we dit toch? Wat voor kracht gaat hier te werk?

Om het even luchtig te houden een voorbeeldje.

 

Ik wilde graag toen ik jong was een blauwe fiets, die had ik gezien voor mijn verjaardag.

Mijn ouders wisten van mijn wens af, alleen had de fietsenmaker geen blauwe fietsjes meer, dus kreeg ik een rode fiets voor mijn verjaardag.

Wat een stomme kleur! Ik wilde mijn ouders niet teleurstellen, dus deed ik alsof ik heel blij was, maar wat was ik teleurgesteld. Ik heb er nooit lekker op gefietst, sterker nog, als ik nu een nieuwe fiets zou kopen of een auto, dan raad je het misschien al, dat word het geen rode, zelfs geen blauwe, want die kleur is ook gelijk afgeschreven om mij te dienen.

Dit is natuurlijk een voorbeeld om even aan te geven hoe dingen vanuit het verleden ons vormen.

 

Begrijpelijk is het, dat wanneer een traumatische ervaringen betreft dit, moeilijker in is te zien. Maar probeer eens of je jezelf kritisch durft te onderzoeken, of de ervaringen in het verleden wel zijn zoals ze zijn geweest, of hebben we er later in ons leven veel meer aan toegevoegd?

Ook al zijn de feiten verschrikkelijk, is het mogelijk om de gedachtes, de herinnering los te zien van de verschrikkelijke ervaring.

Het feit is dat het verschrikkelijk en of traumatisch was, dat is een feit waar we niet omheen kunnen. Maar de rest waar we onszelf mee misvormd hebben, kunnen we los maken van de ervaring, waardoor de feit blijft wat het is.

Maar waarom zal het nu nog zoveel zeer doen wanneer we de feiten waarnemen, en onszelf niet in de herinnering storten met alle emoties en gevoelens die ons in bezit nemen.

Wat nemen we dan waar?

Het feit is, wat je kunt zien voor wat het is, maar er is geen dwangmatigheid in onszelf om dit te veroordelen of onszelf er weer in te laten verdrinken.

Als je in een staat van stilte waarneming verkeren, en we zijn in staat om het te zien voor wat het Nu op dit moment is, wat moet er dan nog losgelaten en verwerkt worden?

Moet daar nog steeds eindeloos over gesproken worden of geanalyseerd worden. Of kunnen we in één klap er in directe waarneming vanuit vrijheid naar kijken.

 

 

 

© Ronald Rhijnsburger.