Ik zie haar!
Ik zie haar zitten naast me op ons bankje achter het huis.
We hebben zojuist gewandeld met de opkomende ochtendzon in onze rug.
Woordeloos liepen we naast elkaar en genoten van het gezang van de vogels.
Ik zie haar, en voel een zacht briesje om ons heen dansen.
Vanmorgen werd ik gewekt door een merel die boven mijn hoofd, op het dak, zijn lied aan het zingen was.
Ik lag stil te luisteren en ineens hield het op. Hij vloog weg!
Ik moest denken aan mijn vader, die inzag op het eind van zijn leven, dat alles voorbij gaat. “Aan alles komt een eind”, zei hij….
Zou het niet werkelijk fantastisch zijn om niets meer te hoeven te verwerken of los te laten?
Dat wij in één klap vrij kunnen zijn van het vaak pijnlijke verleden?
Door de razendsnelle tijd waarin we nu leven is er zoveel geluid om ons heen, waardoor we zelden een moment van stilte ervaren. We raken overprikkeld door het constante geluid in onze samenleving.
Er waren geen grenzen, geen landen afgebakend door muren.
Geen regeringen die probeerde te beheersen, geen religie die de ander uitsloot, maar meer een soort religie waarin verbinden centraal stond.