Volgens mij is er geen vaste volgorde in de verschillende fases van een rouwproces. Ze lopen door elkaar heen en overlappen elkaar.
Soms word je weer teruggeworpen naar het begin.
Bij een niet goed verwerkt rouwproces kunnen er grote problemen ontstaan, zoals depressie en het niet verder willen gaan.
De verandering in onze levenssituatie vraagt om aanpassing van.
Er treden psychische en zelfs fysieke problemen op, wanneer het ons niet lukt om onszelf aan te passen.
Innerlijk ben je niet meer instaat om de emoties van geluk, rust en vrede te voelen. Als gevolg hiervan isoleren we onszelf en scheiden onszelf af van de wereld buiten ons. Het is niet dat je ongevoelig wordt, maar je kunt er niets meer bij hebben.
Al je systemen zijn overprikkeld en vol.
In een soort van roes leef je van dag naar dag.
Je wordt steeds stiller, terwijl het in je hoofd steeds drukker wordt.
Je bent onafgebroken met jezelf in dialoog. Elke dag voel je je hetzelfde.
De zwaarte overvalt je meteen bij het wakker worden, zodra de gedachten en beelden op gang komen. Waarom zou ik nog? Wat heeft het allemaal voor zin? Ik heb geen zin om te ontbijten en douche me morgen wel!
Ik ga de afspraak van vanmiddag verzetten, ik heb er geen zin in!
Ik wil niemand zien vandaag!
Voor je het weet is het weer avond en is het tijd om naar bed te gaan.
De zwaarte en eenzaamheid lijken nog sterker te worden, omdat je zo moegestreden bent van de dag. Er komt een fase dat je jezelf nieuwe doelen gaat stellen.
Je streeft ernaar en je verdrinkt jezelf erin, om alles uit de kast te halen en je in te zetten voor het doel dat je voor ogen hebt. Je bent alleen nog maar bezig met het doel. Het voelt goed, want je kunt je ergens op richten.
Van ‘s ochtends tot ‘s avonds ben je ermee bezig.
Voor een periode zakt de zwaarte wat naar de achtergrond.
Het is er ergens nog wel, maar het is niet meer leidend.
Je focus ligt volledig op het doel.
Mensen in je omgeving zien dit en moedigen je aan om hiermee door te gaan: “Je straalt weer en lijkt wel herboren. Wat goed van je! Ik ben trots op je!”, zijn veel gehoorde en goed bedoelde bemoedigingen.
Uiteindelijk kom je erachter dat het doel een vlucht in zich draagt.
Je kon de pijn en het verdriet niet meer aan en moest ervan wegkomen.
Het doel heeft je voor even op een ander been gezet.
Je voelt je inderdaad veel beter en je slaapt weer prima, totdat het doel is bereikt of niet haalbaar blijkt te zijn en je hierover teleurgesteld raakt.
Je hebt aan iets vastgehouden en jezelf eraan opgetrokken, in de hoop dat je van de pijn het verdriet af zou zijn.
Op een bepaald punt kom je er toch achter dat je jezelf voor de gek hebt gehouden. Het blijkt dat je de pijn, het verdriet hebt ontweken.
Je bent te veel met iets bezig geweest dat achteraf niets veranderd blijkt te hebben aan de zwaarte van de pijn.
Natuurlijk is het goed om iets te gaan doen en af en toe je zinnen te verzetten, maar pas op dat het achteraf geen rouwoffers blijken te zijn.
Uiteindelijk gaat het erom, de balans te vinden in jezelf en niet te veel met het verleden of de toekomst bezig te zijn.
De kleine stapjes die je vandaag maakt worden morgen vanzelf groter.
Geschreven door Ronald Rhijnsburger
© Dagboek aan mijn overleden vader
Reactie schrijven