Mijn vader zag nooit echt de behoefte om met anderen over het verleden te praten, mits het grappig was. Zijn stelling was: “Je kunt er toch niks meer aan veranderen.
Ik kan er wel over blijven zeuren dat ik nog steeds een trauma heb, omdat ik als kind een blauwe fiets kreeg in plaats van een rode. Maar wat schiet ik daar mee op?” Heerlijk om dit voorbeeld op te schrijven.
Hij kon heel ontnuchterend zijn.
Een goed gereedschap om in het rouwproces mee te nemen, zolang het maar niet de overhand krijgt. Als we niet verder komen en blijven hangen op een bepaald punt in het proces, dan hebben we als mens soms de neiging om het erover praten, tot een kunst te verheffen.
Van ‘s ochtends tot ‘s avonds willen we over onze emoties en gevoelens praten. Allerlei therapievormen worden bezocht en vrienden en zelfs familieleden gaan zich aan je storen. Daar heb je hem of haar weer!
Praten over de pijn, het verlies schijnt het enige middel te zijn dat helpt.
Het gaat nergens anders meer over in het hoofd.
De hersenen maken overuren, maar je kunt er niet mee stoppen.
Stoppen is geen optie, want dan loop je vast.
Het erover willen praten wordt dwangmatig en neemt soms zelfs obsessieve vormen aan. Zelfs een boodschap doen, geeft je de gelegenheid om aan een vreemde je verhaal te kunnen doen.
Wat er niet wordt gezien is dat er continu energie en dus voeding gegeven wordt aan de gedachten en emoties.
Ze hebben je volledig in de greep en laten niet meer los. Het zijn het de gedachten en emoties aan de herinneringen. Je leeft volledig in het verleden.
Wat is een gezonde manier om erover te praten?
Natuurlijk moet je erover praten en is een geschikte vorm van therapie zinvol.
Het is zaak om in het hier en nu te zijn, een balans te hebben tussen het verleden en het heden. Je zintuiglijk te voeden met nieuwe kleine momenten, zonder je ergens aan vast te klampen, in de natuur te zijn en bewust om je heen te kijken.
Een rouwproces zet vaak aan tot zelfontwikkeling.
Je gaat je verdiepen in materie waar je eigenlijk nooit mee bezig bent geweest.
Het ‘zelf’ gaat zich opvullen met nieuwe beelden, emoties en gevoelens.
Je maakt nieuwe herinneringen, waardoor de pijnlijke herinneringen meer op de achtergrond gaan komen en je langzaamaan vanaf een afstandje naar de pijnlijke emoties kan kijken.
Het kost tijd en vraagt een sterke geest en wil om nieuwe dingen aan te gaan, vooral omdat je gemoedstoestand niet vrolijk en gelukkig is.
De kracht om door te gaan is een enorme uitdaging, maar hoe pijnlijk de situatie ook is, je moet door! Voor jezelf en voor je familie en vrienden.
Ze willen dat je gelukkig bent.
Je veilig en geborgen voelen is belangrijk en we zoeken dit vaak in ons huis of bij de ander. Dat is goed. Toch is het meest belangrijke, om je veilig en geborgen te voelen bij jezelf. Niet te vluchten, maar met liefde te kijken naar jezelf en de pijn en het verdriet te verzorgen met liefde.
Het mag er zijn, sterker nog, het is er en alleen jijzelf kan hier zorg voor dragen. Vlucht nergens voor weg en wees eerlijk en liefdevol naar jezelf, door te onderzoeken of er naast de pijnlijke emotie en verdrietige gevoelens ook ergens rust en zachtheid in jezelf te vinden is.
Focus je daarop, dan ben je instaat om je gevoelens aan te kijken, zonder dat je ze voeding geeft en vast blijft zitten in de zwaarte.
Geschreven door Ronald Rhijnsburger
© Dagboek aan mijn overleden vader
Reactie schrijven