We veranderen wanneer onze vader of moeder wegvalt.
Het veilige vangnet is weg en je staat er alleen voor. Het is iets natuurlijks, maar het verandert je blik op de wereld.
Er is zoveel over geschreven en er zijn therapieën voor, maar uiteindelijk moet je het zelf doorleven. In de dood zit het leven en in leven zit de dood.
De dood als abstract concept, is maar een beeld dat wij in onze wereld kennen en associëren met verdriet en pijn.
Ik leef nog en ik besta uit mijn vader en moeder en ook zij bestaan uit hun vader en moeder. Mijn opa en oma zijn de schakel in de ketting die we het leven kunnen noemen. Deze ketting ontstaat uit een schakering aan voorvaderen.
Het is ergens begonnen en het zal ergens eindigen, om vervolgens weer terug te gaan naar hoe het ooit begonnen is.
Niets staat los van elkaar en elk kind heeft biologische verwekkers.
Je bestaat uit genen die in de ketting aanwezig zijn.
Alle eigenschappen liggen hierin opgeslagen.
De ketting die als fysiek organisme de eigenschap heeft zich voort te planten, is een sterke factor.
Verschillende eigenschappen die in de ketting liggen opgeslagen hebben mijn vader een deel van zijn karaktervorming gegeven.
Deels heeft hij dat gekopieerd en deels lag het in zijn genen opgeslagen.
Zo ook bij mij. Dus als ik heel diep ga denken, ben ik dan wel ‘ik’ en was hij dan wel ‘hij’, of zijn we beiden niet gewoon dezelfde?
Met het verschil dat ik hier nog ben en de ketting in mij draag.
Ik ben dus niet alleen wat ik denk te zijn, mijn bestaan komt voort uit het leven dat geleefd is door mijn voorvaderen.
Ik leef dankzij hen en zij leven door mij heen.
Moeilijke materie en ik ben zeker geen bioloog of wetenschapper van welke wetenschap dan ook. Maar iets zegt me dat we als mens veel dichter bij elkaar en met elkaar verbonden zijn, dan we denken en weten.
Misschien zijn z’n ziel en geest nu wel verbonden aan het fysieke lichaam dat ik als het mijne beschouw. Waar is zijn geest en waar is zijn ziel nu?
Ik weet het niet, maar het is er dat voel ik en vertaal ik als mijn vader is de wind.
Bij mij zal één van de kettingen stoppen.
Ik heb geen kinderen verwekt, hierdoor zal deze ketting tot een einde komen wanneer ik voor de laatste keer mijn ogen dichtdoe.
Wat zal er dan met deze ketting gebeuren?
Zal alles dan voor niets zijn geweest en stoppen?
Wat heeft het tot doel gehad?
Zal de cirkel rond zijn en zal de ketting zich als een armband sluiten of begint het dan weer opnieuw? Net als het rouwproces kunnen we hier wetenschappelijk naar kijken, veel duidelijk krijgen en analyseren, maar er blijft een mystiek gedeelte dat we als mens nog niet kunnen zien of meten.
Mijn vader is, voor zover ik het zie, een schakel die je er niet tussenuit kunt halen en daardoor zijn wij nog even verbonden als altijd.
Geschreven door Ronald Rhijnsburger
© Dagboek aan mijn overleden vader
Reactie schrijven