De mist versluiert het landschap op deze vroege kille morgen.
Het belooft weer zo’n vaal-trieste dag te worden, zonder enige vorm van vreugde. Het mystieke beeld van de natuur stemt mij weemoedig.
De levensleegheid die diep in mijn wezen aanwezig is, wordt gevoed door dit sombere beeld. Ze bedekt met haar grijstinten wat ik zo graag aanschouw, de verschillende groentinten van het gras en de bomen, de witte wolken die als watten het blauw van de hemel accentueren.
Nee…, deze sluier laat mij feilloos voelen dat zonder jou de lol er wel vanaf is.
Mijn tranen zijn bevroren geraakt en een deel van mij is die bewuste nacht mee gestorven. Deze intense leegte lijkt geen bodem te hebben.
Het was gisteren dat er iets grappigs voorviel, waarbij een impuls mij de telefoon deed pakken en jouw nummer liet bellen. Met een schok kwam de absurde realiteit binnen denderen. Shit, je bent er niet meer!
Als de mist wat begint op te trekken en de toppen van de bomen langzaam zichtbaar worden, lijkt het of de wereld aan het ontwaken is.
De vogels vliegen af en aan, om te eten van het voer dat op de voedertafel ligt.
Het zijn de eksters die de eerste keus blijken te hebben.
Daarna de duiven die zich, na zich tegoed te hebben gedaan, nog een tukkie doen op het hek.
De mussen en de koolmeesjes zijn als laatste aan de beurt.
De leegte in mij trekt weg, net als de mist.
Wat lijkt het er allemaal onschuldig aan toe te gaan daarbuiten, maar wat kan de natuur voor ons als denkend wezen soms wreed zijn.
De rauwheid die mij ten deel is gevallen, sinds jij bent heen gegaan en die ik getracht heb te verdoezelen. Ik zocht het buiten mijzelf en in ontroostbare momenten verdoofde ik mijzelf met alcohol, maar de mist daarbuiten, waar ik nu naar kijk, die mist zit in mijn hoofd. De natuur weerspiegelt mijn gevoel feilloos.
Alles daarbuiten lijkt gewoon door te gaan, terwijl ik blijf staan en niet meer weet hoe ik zonder jou verder moet.
Zal ik je nummer verwijderen, zal ik….?
Nee, dat zou voelen alsof ik je los laat.
Laat me niet alleen!
Geschreven door Ronald Rhijnsburger
© Dagboek aan mijn overleden vader
Reactie schrijven