Stil zijn, zonder met iets bezig te zijn, is voor veel mensen een vorm van verveling.
Ze vinden het een verspilling van hun tijd.
Jaren ben ik op zoek geweest naar voldoening.
De onrust die ik altijd in me gevoeld heb, probeerde ik op te vullen.
Totdat ik me ineens bewust werd van de heiligheid die in de diepte van het ‘stil zijn’ aanwezig is.
In deze stilte ben je net een buizerd die zweeft op de luchtstroom, maar volledig het overzicht heeft, over wat er om hem heen gebeurd.
Hoe gecompliceerd zit een mens toch in elkaar.
Of het nu een gedachte is, of een emotie die me aan jou doet laten denken.
Beiden zijn even pijnlijk.
Misschien zijn ze wel niet los te zien van elkaar.
Daarnaast is er ook zoiets dat wanneer ik volledig stil ben en nergens aan denk of op invoel, jij vanuit het niets mijn wereld binnenkomt.
Voor één moment is er geen afscheiding tussen jou en mij.
Het is de gedachte, of de schrik van het fysieke lichaam die de emotiestroom in gang brengt, waardoor ik je weer kwijt raak.
Steeds meer zoek ik de stilte op.
Het is wonderlijk om deze onbenoembare stilte, waarin we één zijn, te aanschouwen. Ik kom er steeds meer achter dat het mijn herinneringen zijn die het verdriet, het gevoel van gemis opwekken.
Elke keer als ik afwezig ben en niet bewust ben van de stilte, dan lijd ik aan het verdriet. Bij afwezigheid van de stilte kan ik hier zelfs boos om zijn.
Ik heb de dood vervloekt, verworpen, verafschuwd, gehaat, om haar op het eind te omarmen zonder enige vorm van pijnverhulling, of het zelfs heilig te maken door het te gaan romantiseren.
Het is de naakte waarheid, waar geen ontkomen aan is.
Je komt tot leven en gaat terug naar waar je vandaan komt.
Ik had de dood tot een concept gemaakt, waardoor ik mij afsneed van het leven.
Ik kwam tot de conclusie dat, als ik de dood niet zou aanvaarden, ik nooit ten volste zou kunnen leven.
Mijn vader, de man van weinig woorden. (waarom zou je meer zeggen dan nodig was). Hij zei altijd: “gewoon doorgaan met ademhalen.”
Ik besloot het leven in te ademen en als mijn leven op het punt komt dat ik mijn laatste adem uitblaas dan neemt het heilige stil zijn het over.
Geschreven door Ronald Rhijnsburger
Reactie schrijven