Het is nog heel vroeg wanneer ik ontwaak uit een droomloze slaap.
Het diende zich gister weer aan.
Ze is inmiddels al 15 jaar bij me, en uit het niets komt ze binnen, zonder aanleiding, zonder uitnodiging.
De poging om het te verwoorden voelt kinderlijk, incorrect en doet in de verste verte te kort aan wat het is.
Ze vult de kamer en komt binnenwaaien als een zachtroze wolk.
Het laatste dat mijn lichaam waarneemt is dat het als een warm zomerbriesje met de zoete geuren van het voorjaar binnenkomt.
Als deze sensatie binnendringt, verlies ik het bewustzijn dat ik ‘mezelf’ noem en de daarbij horende waarnemingen en handelingen.
De hele dag was het aanwezig en met tussenpozen kon ik de momenten dat ze kwam en ging in elke cel van mijn lichaam voelen.
Mijn lichaam liep dronken van haar liefde door het huis.
“Het is te groot!”, schijn ik meerdere malen gezegd te hebben tegen Jolanda.
“Het past niet in me!”
De flarden van wat ik in haar aanwezigheid te zien kreeg, zijn van dien aard dat ik slechts kan verwijzen naar de diepere en grotere waarheid dat in haar roze veld aanwezig is.
Ik ken haar veld als ik Healingen geef en krijg vaak de terugkoppeling: "Hier wil ik altijd in blijven! Het is als een thuiskomen!"
Ze laat altijd een soort van downloads achter en dat is de reden dat ik hier nu inmiddels om 5.55 aan de tafel aan het schrijven ben.
Ze heeft mijn planning in de war gegooid, en voor vandaag maak ik mijn agenda leeg, want de liefde zie ze achterliet wil woorden vinden.
Dus ik ga schrijven net zolang totdat haar energie stroomt!
Ik wens jullie een wonderlijke dag toe!
Ronald
Reactie schrijven