De kleur van harmonie

Er zijn van die dagen dat er een bepaalde magie in de lucht hangt.

De gitzwarte kraaien zijn als eerste wakker en laten weten aan de rest van de vogels, dat er niet met hen te spotten valt.

Dan volgen de zwart witte eksters, die wonen in de hoogste boom in de tuin. Ze worden steeds minder schuw en komen naast je zitten op een tak, om aan te geven dat het de hoogste tijd voor eten is.

Ze praten op hun manier tegen je en maken je aan het lachen, door hun eigenwijsheid.

De merels produceren soms wonderlijke geluiden en geven je het gevoel van ruimtelijkheid.

De duiven zitten in elkaar gezakt op het hek en slapen nog.

Allen hebben hun eigen plek in de tuin en ze bemoeien zich niet met elkaar. De lucht is helder en zachtblauw.

Op grote hoogte zweeft de buizerd zijn rondjes op de luchtstroom en overziet het geheel.

De dag is begonnen en er heerst harmonie.

Ze zijn allemaal verschillend, maar allemaal uniek.

Ik vraag me in een moment af; zullen de kraaien zich bezighouden met het feit dat ze zwarte veren hebben?

Zullen de merels arrogant zijn en van zichzelf vinden, dat ze het mooiste kunnen zingen?

Zal de buizerd ze allemaal op grote hoogte uitlachen?

Ik vermoed van niet, het is een gedachte die alleen de mens eigen is, omdat we alle kleuren afgescheiden hebben van elkaar in onze beeldvorming. Zo zijn we opgevoed en hebben we dat geleerd op school. Zie overal de kleur van harmonie in en kijk naar de natuur, waar ook wij als mens toebehoren.

We zijn niet afgescheiden van elkaar, en hebben allemaal onze ruimte hier op Aarde.

© Ronald Rhijnsburger.